Saz Gibi Ağaç Gibi

Bugün ne yazacağımı bilmeden oturdum aslında yazının başına. Dilimde iki sözcük vardı, mırıldandığım: Ağaç ve saz.

Hangisini imgelemem gerektiğini bilemedim.  Ben de kitaplardan fal bakmaya karar verdim. Rastgele bir kitap açtım. Bakın karşıma ne çıktı!

“Diyelim ki bir insandan giderek sertleşen bir davranış görüyorsam kendimi kökleri derinlerde bir ağaç olarak hayal ederim ve karşımdaki kişinin tavırları ve duygularının yapraklarımı sallayarak esip giden bir rüzgar olduğunu düşünürüm. Kaldı ki rüzgar bir an gelir ve kesilir ama benim ağacım hep dimdik ayaktadır.” Rick Hanson

Tıpkı bir ağaç gibi köklerim derinlerde ve her şeye rağmen her bahar yine çiçek açarım demektir biraz da bu. Köklerini duyumsamak, sahip olduğun güçlerle temasa geçmeni kolaylaştırır, özünü hatırlatır insana. Tıpkı bir tohumun ağaç olma bilgisini özünde sakladığı  gibi, insanın ruhu da evrenin bütünsel bir kopyasını barındırır.

Ancak kimi kuvvetli rüzgârlarda ağaç olmak  işe yaramayabilir.İşte o zaman “saz” olmak gerekir, eğilip bükülmek ama kırılmamak, rüzgar dindiğinde yine tatlı bir meltemle sallanmak göl kenarında.

Bazense rahatı kaçar ağacın Melih Cevdet Anday’ın  şiirinde söylediği gibi:

“..ona bir kitap vereceğim
rahatını kaçırmak için
bir öğrenegörsün aşkı
agacı o vakit seyredin
…”

Benimse aşklardan değilse bile iki yüzlülükten kaçar bazı rahatım, yalanlardan dolanlardan, maskelerden, çekememezliklerden, alıp verememezliklerden, doluya koyamamazlıklardan, yerini bulamamazlıklardan…

İşte o zaman yeniden “saz”  olmam gerektiğini hatırlarım. Sonra yeniden ağaç…

Saz gibi ağaç gibi…Saz gibi ağaç gibi…

Böyle sürer gider bu döngü.