Öğretmence 1: Bir Bakış

Aktif olarak öğretmenlik yaparken her yılın sonunda “bir dahaki sene asla yapmayacaklarım” diye bir liste oluşturduğumu hatırlıyorum. 15. yılımda ise genel bir durum değerlendirmesini içeren uzun bir liste yapmıştım.  Adı: Yaşadıklarımdan öğrendiklerim.  Evet, tıpkı Ataol Behramoğlu’nun şiiri gibi.

Elbette ki bu liste sadece benim anlayacağım, benim anlamlandırabileceğim ve benim kafamdaki öykülerle örtüşen bir listeydi. Bu nedenle “Güneşli Bir Gün” de bu listenin her maddesini örnekleyerek biraz açmaya karar verdim. Amacım, her seferinde bu maddelerden birini açıklamak, sizlerin de paylaşmak istediğiniz tecrübelerinizle bunu daha da zenginleştirmek.  

Burada yazdıklarımın bir kısmı sezgisel olarak uygulayıp sonradan tanımlayabildiğim bir kısmı da bilinçli olarak uyguladıklarımı içerecek. Hazırsanız başlayalım.

BİR BAKIŞ

“Bir bakışın manası hiçbir lisanda yoktur, bir bakış bazen şifa, bazen zehirli bir oktur.”

Öğrencilerle ders işlerken, onlarla konuşurken söylediklerimizin ötesinde mesajlar verdiğimizi çoğu zaman unuturuz. Olumlu veya olumsuz mesajları istemsiz olarak bakışlarımızla, mimiklerimizle, sesimizin tonuyla, bedenimizin duruşuyla veririz.

Genelde hiç kızmayan bir öğretmen olarak kendimle gurur duyan ben, çocukların duyguları anlamak ve büyüklerin aklından geçenleri okumak konusunda pek çok büyükten daha usta olduğunu yaşayarak anladım.

Hiç kimseye bağırmıyor olabilirsiniz ama yine de yaralayabilirsiniz insanları. Şöyle ki: Geçtiğimiz yıllarda bir öğrencim derste sürekli dikkat çekmek için tuhaf tuhaf hareketler yapıyor, sesler çıkarıyor  ve arkadaşlarını da  beni de içten içe çileden çıkarıyordu. Görmezden gelmeyi denedim,  bire bir konuşmayı denedim, hiçbir sonuç elde edemedim. Daha sonra annesinin yardımını almak düşüncesiyle annesini aradım. Belki dedim birlikte hareket edersek her şey yoluna girer.

Annenin bana söylediği şey şuydu: “ Sizin onu sevmediğinizi düşünüyor.” A…olur mu öyle şey, elbette ki seviyorum diyecektim ki son anda fikir değiştirerek  “Sizinle bunun nedenini paylaştı mı? “dedim. Evet, dedi annesi. Bir gün derste çocuğumun yaptığı bir davranıştan sonra sınıftaki başka bir öğrenciye acıklı bir bakış atmışsınız.” Birden olay gözümde canlandı. Evet, yapmıştım. Beni çok iyi anladığını düşündüğüm ve o öğrencinin davranışlarından onun da çok rahatsız olduğunu bildiğim bir öğrenciyle bakışmış ve ne yapacağız bu çocukla demiştim içimden.  Saniyelik bir bakış, saniyelik bir duygu ama bakın karşınızdaki kişiye nasıl bir mesaj veriyor. O öğrenci sevilmediğini düşünmekte haklı mı haksız mı? Elbette ki haklı.

Bu olay bana güzel bir ders oldu. Ondan sonra o öğrenciye karşı kesinlikle yapmacık değil (ki onu da hisseder çocuklar) içten bir sevgiyle bakmaya başladım.  O günden sonra sihirli bir değnek değmiş gibi aramızdaki iletişim değişti. Öğrencim, derslerde daha önce yaptığı hareketleri yavaş yavaş terk etmeye başladı. Derse daha çok katılır oldu ve bana hiç unutmayacağım güzel bir ders verdi.  Bunun için kendisine minnettarım.

Şimdi diyeceksiniz ki bakışlarımızı da mı kontrol altına almalıyız?  Evet, almalıyız. Biz öğretmenler öğrencilerimizin her şeyden önce kalplerine sesleniyoruz çünkü. Kalbini kazanamadığınız bir çocuğun zihnini ne yapsanız dolduramazsınız.

Mükemmellik ayrıntıda gizlidir. Bugün öğrencilerinize şimdiye kadar hiç olmadığınız kadar sevgiyle bakın. Onların gözünde de aynı sevgiyi ve ışığı göreceksiniz.

Aysun Yağcı